Portal dzielnic: Orunia Dolna, Orunia Górna, Lipce, Św. Wojciech, Olszynka, Ujeścisko

Gromadzenie to jakieś moje cholerne przekleństwo. Już trochę się z tej przypadłości wyleczyłam zwracając moje oczka i serduszko ku bardziej istotnym wymiarom życia, jednakże... jak człowiek czasem nie sięgnie po coś nowego, chcąc to mieć, to jakby nie był sobą.

Nathalie And The Loners „Go dare” to debiutancki prezent na gwiazdkę dla samej siebie (takie podarki są zawsze trafione i nigdy nie wydają się zbyt portfelożerne). Zachęcający głos, tęskne pianino, objawienie obok Kulki i Peszek, dla fanów PJ Harvey i Tori Amos... Do tego intrygująca okładka... tyle wiem, ponieważ płyta, raz zgromadzona do kolekcji, już przeze mnie posiądnięta, nie została rozpakowana, a ja głupia po dziś dzień nie uraczyłam się jej zawartością.

„By być choć trochę miłym ściskam córkę z całej siły” tak mi napisał ojciec w pamiętniku, tak i ja by być choć trochę miłą napiszę, co mi się kojarzy z okładką płyty. Kolski, ale czy to „Historia kina w Popielawach” to nie dam sobie ręki uciąć. Główna rola żeńska to oczywiście Bożenka. Mieszka na wsi, a spragniona jest rzeczy wielkich w tym wielkiej miłości. Z tej też okazji ma ona niezobowiązujące podejście do spraw intymnych. Do wioski przyjeżdża jakiś wąsaty ktoś, zasiadający dumnie w aucie pokroju Nysa. Zatrzymuje się na jedną noc, wieczorem poznaje Bożenkę, idą do stodoły skonsumować tę znajomość. Po wszystkim Bożenka wciągając na nogi potargane rajstopy pyta wąsacza:

- A pojedziemy gdzieś razem?

Wąsacz na to zgodnie przygryzając słomkę w gębie:

- Pojedziemy.

B: - A weźmiesz mnie do miasta?

W: - Wezmę.

B: - A będziemy szczęśliwi?

W: - Będziemy?

B: - A płakać będziemy?

W: - Nie, płakać nie będziemy.

Bożenka po chwili: - To ja pierdolę taką miłość.

Opuszcza spódnicę i wychodzi w mrok.

Dialog został przeze mnie sparafrazowany, co nie ujmuje mu głębi zamierzonego przekazu.

Czas sięgnąć po płytę z muzyką...

Miałam kiedys niedobry zwyczaj oglądania wszystkiego, co wpadnie mi w ręce. Pewnie to popłuczyny po niedosycie towarzyszącym mi przez lata dziecięctwa, kiedy to zazdrośnie przysłuchiwałam się rozmowom o kolejnej kasecie z Akademią Policyjną, Rambo i Predatorem, które moi nieznośni rówieśnicy oglądali codziennie po lekcjach, znim rodzice wrócą do domu. Ja załapałam się zaledwie na Wirujący Seks u Kasi z naprzeciwka i Kewina Samego w Domu u Sylwii mieszkającej obok. Jedno i drugie oglądałam co najmniej 5 razy, dopatrując się niejednokrotnie szczegółów ukrytych pod rozbieganymi na ekranie poziomymi paskami, albowiem taśmy były zużyte.

Po doświadczeniu naoglądania się zbyt dużo byle czego, staram się dobierać seanse bardziej partykularnie.

Oskarowy Hurt Locker (w wolnym i niezręcznym tłumaczeniu HL to nic innego jak... coś/ktoś powodujący zablokowanie lub uwięzienie odczuwania cierpienia, polskie dodanie W Pułapce Wojny troszkę krzywdzi przesłanie filmu, czy jest w pułapce ktoś, kto się sam w nią świadomie pcha...?). Pytanie, czy jest to najlepszy film ze zgłoszonych do nagrody Oskara? Podziwiać można w nim ujmującą, postać wojennego zawadiaki, Jamesa Deana na froncie, łobuzerskiego sapera i to warto zobaczyć (aczkolwiek taką postać wolnego ptaka, który lubi sobie pogrzebać w bombie za wszelką cenę już widzieliśmy w Angielskim Pacjencie, grał do Naveen Andrews, filmowy saper bliskowschodniego pochodzenia, o długich kręconych włosach i szczupłych palcach, co nie zważa na narzeczoną, albowiem więcej życia odnajduje w przecinaniu kabelków). Nie jest to postać nowa, ale jakby odświeżona, bo do Iraku przeniesiona.

Nie dostrzegłam tu jednak geniuszu reżyserskiego, postaci przedstawione sztampowo, sceny jakby krągłe, ale niektóre nie wiadomo po co.

Jest to film bolesny, bo wiadomo od początku, że ten, kto wyruszył na wojnę z niej nie wróci (w sensie emocjonalnym, często faktycznym), ale... nie musi to być nieszczęściem i udręką, nasz bohater do kolejnej bomby zbliża się krokiem dziarskim i zabiera się do jej rozbrajania z większą ochotą niż do czegokolwiek innego. Robi to, co jako jedyne w rozumieniu jego świata pozostało mu do ukochania.

Ostatecznie: polecam.

A tego z Sandrą Bullock na pewno nie obejrzę.

Ignorancja i arogancja to dwie nierozłączne siostrzyce. Doskonale opisują one kupę, psią kupę, co się panoszy nie bacząc na wymogi higieny i estetykę przestrzeni. Nie baczy ona również na własność, teren miejski czy wiejski, chodnik czy ścieżkę rowerową, kupa sie nie przejmuje, leży i śmierdzi, przyczepia się do butów, do wózków, dzieciom ciekawskim do rękawiczek się przykleja. Uschnięta staje się niezastąpioną kuleczką do kopania. Taka kupa to nie byle temat do dyskusji. Jednakże jak długo by się nad kupą psią nie rozwodzić to aż nie chce sie znajdować w niej walorów, albowiem najlepsza kupa, to ta uprzątnięta, do śmietnika wrzucona.

Co mnie najbardziej złości, to nie zwierz, co kupę uczynił, ale zwierza właściciel. Ignorant, co pragnie psa mieć wypróżnionego bez konsekwencji. Arogant, co każe psu obojętnie gdzie, najlepiej tuż przy chodniku potrzebę fizjologiczną załatwiać.

Rekapitulując - psia kupa i ignorancja śmierdzą jednako.

Baby babom zgotowały ten los, bo to nie baby, to wilki...

Właśnie w tym szczególnym dniu udało mi się nawrzeszczeć na inną kobietę. Może nie nawrzeszczeć, tylko z zimną krwią nie dać sobie wejść na głowę samej wchodząc komuś na głowę, utopiwszy wcześniej całą sytuację w czarze zjadliwości i nienawiści. Ona do mnie w okienku obsługi klienta, że mogłam się nie pomylić, to ona teraz nie miała dodatkowej pracy, a ja do niej, że nie od pouczania o niepomylaniu to jest, tylko od wydawania świstków i zaświadczeń i że to ja póki co płacę jej pensję, a nie ona mi. Ech... te urzędy, z przyzwoitego człowieka robią potwora. I kłamczucha. Bo mam się po zaświadczenie zgłosić jutro, a ja nie mogę jutro, bo przecież dzieci w domu płaczą, spod Gdańska muszę jechać, a tak poza tym, to jutro mi wcale nie jest na rękę (ten argument zawsze działa, chociaż co to kogo obchodzi, żę mi nie jest na rękę, co to w ogóle znaczy...?)

Ale nie o tym miało być.

Co mnie uszczęśliwia?

- bycie w ruchu

- zdrowa, wyspana, najedzona, ukontentowana rodzina,

- długi prysznic, długie weekendy i krótkie dni pracy

- nowa bielizna

- sprawna, darmowa, natychmiastowa obsługa urzędnicza

Co mnie nie uszczęśliwia?

- zakupy

- niewygodne buty i bóle wszelkiego rodzaju

- brak odporności i grzybice

- nieświeży oddech z obcych ust chuchających

- awanturowanie się o swoje prawa.

Gdzie natomiast podziały się wzniosłości w stylu dobry/zły film/książka? Dyskusja na temat bytu i antymaterii? I inne ala w podobie?

Nie wiadomo.

Jak się komuś dobrze powodzi to się mi czasem serce kraje.

W koszmarnie dusznym banku, w którym miałam okazję ugotować siebie i moje okutane w czapko-szliko-puchowokurtki potomstwo czekając na to i owo spotkałam spełnienie marzeń.

On troszkę bez zęba, ona z pełnym garniturem, on nieśmiały, ona rozgadana, on z włosem zmierzwionym, ona z fryzurą bezpretensjonalną, on szczerze acz niemo uśmiechający się, ona przy każdej nadarzającej się okazji chwaląca go pod niebiosa. Ona nauczycielka na emeryturze, on nie wiem.

W Polsce już od tygodnia, w ubiegłą sobotę jednak już chcieli wracać do siebie. Bo tu pośpiech, tu się za czymś goni, ten brud pozimowy, generalnie ble i niezachęcająco.

I tak mi się melancholijnie zrobiło od tej opowieści o wyglądaniu przez okno prowadzące wzrok na fiordy, o tej zdecydowanej zimie, o wplatanych w zdanie słowach zagranicznych brzmiących jak wypadające z buzi kluseczki.

Ona pojechała za nim, bo rodzina musi byc razem. W Norwegii mieszkają i pracują już od czterech lat, od momentu, kiedy ona przeszła na emeryturę. Tam jest ich dom, żyją jak zawsze marzyli, znaleźli swoje miejsce. Dawno nie widziałam tak zwyczajnie promiennych usmiechów. Idzie wiosna...